Brisbane

Inmiddels bijna drie weken geleden, kwam ik aan in Brisbane, nog steeds met het gezelschap van mijn Zweedse vriendinnetje. Warwick, onze host van de boerderij, zette ons af bij het hostel na een korte sightseeing vanuit de auto. Het hostel is een zogeheten Queenslander. Dat is een bepaald soort huizen in deze staat. Het doet me een beetje denken aan Villa Kakelbont van Pippi Langkous. Veranda’s, barokstijl versieringen, kleine overkappingen voor ramen en deuren, en de onderkant is open, zodat de wind erdoor komt en het niet zo warm wordt in de zomer. Er zijn zo’n 40 kamers in het hostel, wat het precies het goede formaat maakt. Het is nog klein genoeg om bijna iedereen te kennen, maar wel heel veel verschillende mensen. Uiteraard hebben de Duitsers nog steeds de overhand, maar in deze stad zijn ook erg veel Italianen. Geen bedbugs in dit hostel, maar gelukkig wel weer genoeg andere ervaringen: bijen op mijn kamer, brandalarm, en een tasje vol schoon ondergoed en sokken gejat (volgens mijn kamergenootje door een ‘homeless guy with a white beard, like santaclause‘). Maar hij had niet de behoefte gevoeld om iemand te vertellen dat die man op onze kamer was geweest, want hij dacht in eerste instantie dat hij misschien in kwam checken. Geen idee wat een dakloze met mijn onderbroeken moet, maar ik denk dat dit oprecht het raarste is dat ik meegemaakt heb tot nu toe. En vervelend ook, want ik mocht alles weer opnieuw kopen. Het klinkt raar, maar buiten deze dingen is het hostel echt te gek! Ik heb een week couchsurfen geprobeerd, om kosten te besparen en locals te ontmoeten, maar dat was geen succes. Ik heb twee jongens ontmoet, waarvan de een veel te enthousiast was, en de ander bleek heel erg depri. Een jongen uit Colombia, wonend op ongeveer een half uurtje afstand van de stad. Ik ben daar een week geweest, en toen hield ik het niet meer uit. Hij kwam net uit een relatie, waar hij ook mee samengewoond had. De sfeer in het appartement was zo vreselijk deprimerend. En dan heb ik het nog niet eens over alle verhalen die hij me vertelde, waarvan ik zelf bijna depri werd. Ik heb eerst heel subtiel geopperd dat ik misschien toch maar weer terug wilde naar het hostel. Gelukkig begreep hij het uiteindelijk wel, en ben ik sinds dinsdag weer terug.
Emma is inmiddels vertrokken trouwens, en die mis ik best wel! Ik kan heel slecht afscheid nemen. Ik had verwacht dat dat na bijna een jaar toch wel minder zou worden, maar ik word nog steeds verdrietig van mensen en plaatsen verlaten waar ik het leuk (mee) heb gehad. Gelukkig zijn er heel veel leuke mensen in dit hostel. De Duitsers blijven roepen ‘neuken in de keuken‘, en Jaimy, mijn Schotse vriend, qoute steeds een scene uit de film Goldmember. Als ik langsloop, hoor ik standaard ‘Ai em Nina end ai em from Hollend. Isnt thet weerd?‘ ik heb hem al 3 keer verteld dat zijn accent vooral heel Duits is, maar dat maakt hem niets uit. ‘You want a schmoke and a pancake?‘ Zijn accent daarentegen, kan ik soms gewoon echt niet verstaan. Hij zegt ‘left’ in plaats van ‘lift’, en zelfs zijn spraakoptie van zijn telefoon verstaat hem niet. Soms roept hij geirriteerd uit ‘Joe spiek Englisj?‘ Dan is er Jen, ook uit Schotland, die ‘gerrel‘ zegt in plaats van girl. Zij klinkt als Merrin en Pippin van LOTR, echt heel leuk om naar te luisteren. Ik betrap mezelf erop dat ik de Australische slang een klein beetje eigen gemaakt heb. ‘What are you’s up to?‘ ‘no worries‘ ‘good on ya‘. En zo zijn er vast nog wel een paar. Eigenlijk is het accent echt verschrikkelijk, maar mensen beginnen me al minder te herkennen als Dutchie, dat is het goede nieuws.
De stad Brisbane is geweldig. Sommige mensen hebben me gezegd dat er niet zoveel aan is, maar dat probleem heb ik niet. De rivier loopt als een soort S-vorm door de stad, en er is een boot die je gratis over de rivier vervoert. West End, de wijk waar ik zit, is op ongeveer 10 minuten loopafstand van de rivier. Daar heb je ook de lagoon, een soort strandje met een zwembad. Palmbomen, de torens van de stad op de achtergrond, en de rivier. En dan bij nacht zie je alle verlichte gebouwen en bruggen. Dit is de eerste stad van Australie waar ik mezelf nog wel eens zie blijven. Ik heb dat gevoel nog niet eerder gehad, en weet ook totaal niet of ik hier wil blijven wonen, maar ik denk dat ik hier nog wel een tijd wil blijven. Na drie weken maak ik nog steeds elke dag foto’s van alles omdat het zo mooi is. En ondanks dat het hier ‘winter‘ is, loop ik nog steeds in shorts en smeer ik zonnebrand. Kan ik best aan wennen!