De afgelopen 2 weken was ik op zoek naar een baan, en het leek niet erg te lukken. Élk restaurant en café was al voorzien van personeel, en zelfs een tax file nummer aanvragen lukte in eerste instantie niet. Toen besloot ik dat ik langer wilde blijven, omdat ik minimaal 3 maanden wil en moet werken. En dan gaat dat visum opeens wel heel snel. Voor een tweede jaarvisum in Australië moet je minimaal 88 dagen werk doen in bepaalde sectors. Je kunt onder andere op een boerderij of als fruitplukker aan de slag.
Ik heb in het fijne bedbughostel Emma ontmoet, uit Zweden. Zij wil ook een tweede visum, en dus besloten we samen op zoek te gaan. We hebben iedereen in het hostel gevraagd om tips, internet afgespeurd, een enorme lijst telefoonnummers afgewerkt en meer emails verstuurd dan een normaal mens in een jaar doet. Kortom dezelfde moeite als die ik genomen had in Melbourne city. Dit keer was het echter sneller raak. Na 4,5 uur achtereen proberen, hadden we bijna de handdoek in de ring gegooid, en het op de volgende dag geschoven. Maar toen kreeg ik een man aan de telefoon die een perenboerderij heeft, en waar we nog de volgende dag konden beginnen. Ik probeerde nog wat meer informatie te krijgen, maar 'we komen morgen', was voor hem teken dat het gesprek ten einde was en meer leek hij niet te willen weten. Je krijgt betaalt per 'Bucket', en heel veel salaris is het niet, maargoed geld is geld. En zo halen wij binnenkort ons nieuwe visum binnen. We slapen in een kamer met 4 bedden, maar we hebben het rijk voor ons alleen. Het komt zogezegd niet in aanmerking voor MTV cribs, maar het heeft geen bedbugs, dus ik ben tevreden. Vannacht heb ik wel twee enorme spinnen gezien, die gelukkig hard wegrenden toen ze mij zagen. En ook redbacks schijnen er veel te zitten. Inmiddels ben ik wel wat meer gewend aan alle beesten hier, dus ik ben nog niet op de vlucht geslagen.
Toen we gistermorgen aankwamen, zijn we direct begonnen met plukken. Daar gingen we, elk in een krat achterop de tractor, en zo werden we afgezet midden tussen een rij perenbomen. Elke boom moet helemaal leeg, en de geplukte peren gaan in een zak die je om je schouders hangt. Wanneer deze vol is, leeg je de zak in de krat. Het kostte ons ongeveer een uur om samen een krat te vullen, wat voor een eerste dag best netjes is, werd ons verteld. Als de krat vol is, rijd je de tractor een stukje vooruit en begin je aan de volgende krat. Gewapend met een ladder wurm je jezelf constant tussen de bomen door, en hoop je dat je geen verrotte peer op je hoofd krijgt. Maar we hebben een gratis workout in de zon, en er komt geld binnen. Uitgeven is lastig, want het dichtstbijzijnde dorp is 45 minuten lopen, en ook daar is weinig te beleven. Vandaag zijn we vrij, omdat er iets mis is met de koelingssystemen, maar vanaf morgen gaan we weer aan de bak.
Het is fijn om in de outback te zijn, omdat ik nu een beeld krijg van het 'echte' Australië. Tot nu toe heb ik, op de weekendjes weg na, enkel de steden ervaren.
Mijn laatste week in Melbourne werd voornamelijk gesierd door de bedbugs, waarvan ik echt even beroerd ben geweest en ik er uitzag alsof ik aan een of aan een of andere enge ziekte leed. Ik werd overal aangestaard, en een blik in de spiegel verklaarde dat. Ik had overal grote, rode vlekken, allergische reacties, en twee opgezwollen oogleden. Maar alle kleding is gewassen, mijn backpack heeft twee dagen in een vuilniszak gezeten, en mijn bulten zijn bijna weg.
Maar ik heb ook erg leuke dingen gedaan. Alles wat gratis was, daar was ik. De oefendag van de formule 1 races, wat echt heel erg gaaf was om mee te maken, een stadstoer met een gids die alle highlights van Melbourne beschreef, de victoriamarkt, een picknick in het park. Ik wil er zeker nog een keer naar teruggaan, onder andere om de Great Ocean Road te bezichtigen.
Maar de komende weken hou ik me dus voornamelijk bezig met peren en tractors!