Monkey Mia

Ik weet het, al een tijd niet meer geschreven. Maar ook hier in Australië heb ik een routine gekregen, en heb ik het gewoon hartstikke mega razenddruk. Toen ik deze kant op ging, maakte ik me druk over extra baantjes om geld bij elkaar te verzamelen voor mijn verdere reis. Inmiddels heb ik zoveel baantjes dat ik ze gewoon af moet slaan. De moeder van mijn favoriete oppasgezin heeft een baan aangeboden gekregen, wat betekent dat ze nu echt een au pair of nanny nodig gaan hebben. Ze zei dat Owen daarop had gereageerd dat hij blij was dat ik weer kwam oppassen die dag, want dan ging hij me stelen. Gelukkig zei hij dezelfde dag nog 'I don't like you!' tegen me. Waarop ik zei dat ik hem niet kon verstaan omdat hij zijn mond vol had. Hij heeft geen verdere pogingen gedaan.

Afgelopen week heb ik 17 uur opgepast, naast mijn au pair uren. En heb zelfs 2 keer een aanbod af moeten slaan, omdat ik al geboekt was. Vanmiddag toen ik op het schoolplein stond, vroeg een andere moeder of ik daar ook niet kon oppassen. ('I've heard they are fighting over you!') Echt grappig hoe snel dat kan gaan. De meeste moeders benaderen me omdat weer een ander me heeft aanbevolen, wat wel echt heel erg leuk is om te horen. Ik denk dat inmiddels bijna een verblijfsvergunning kan halen uit mijn babysit uren, want ik kan er zo ongeveer een bedrijf mee opstarten.
Maargoed, waar ik over wilde vertellen, was ons weekendje weg. Ik ben vorige week heel enthousiast begonnen met schrijven, waarmee ik hieronder verder zal gaan.
Dit weekend was een absolute aanrader, een onvergetelijke ervaring, een waanzinnige belevenis, een prachtige gewaarwording, en helaas, een domper om weer terug te keren. Ik denk niet dat ik in woorden kan uitdrukken hoe mooi het daar was. Maar ik zal een poging wagen. Vier dagen weg, drie nachten kamperen, twee verschillende campings. Eentje in Kalbarri en één in Denham. We hadden achteraf beter een week kunnen blijven, zoveel mooie dingen waren er om te zien. Desalniettemin, donderdagmorgen vroeg zouden we vertrekken. Gelukkig was iedereen zeer op tijd, en pasten alle spullen zonder enige problemen in de auto. Niet dus. De man van het autoverhuurbedrijf had ons nog een SUV aangeboden voor slechts 60 dollar meer in totaal. Deze zelfde man werd knettergek van al onze vragen en eisen en vroeg ons meerdere malen waarom we zijn leven zo zwaar maakten. (Niet je leven, alleen je werkdag een beetje, zei ik met een glimlach terug). 3 kwartier later stonden we buiten. Geen SUV, want we hadden besloten het bij het originele plan te houden. Op donderdagochtend, toen we met zijn drieën probeerden nog één matje in de achterbak te krijgen, bekroop ons hierover een licht gevoel van spijt. 5 meiden betekent 5 grote tassen, 5 matjes, 5 slaapzakken, een enorme tent, een koelbox en boodschappen. Daar hadden we eventueel iets beter over na kunnen denken van tevoren. (Jody: 'laat mij maar, ik ben heel goed in Tetris!') Al met al ging het best goed. Er was nog wat ruimte op de hoedenplank, tussen het reservewiel pasten nog een paar boodschappen, ik noem een handschoenkastje, en uiteraard heb je in elk portier ook nog een vakje.
Daar gingen we, Jody en ik om beurten aan het stuur. Ik had pas 2 keer autogereden hier, maar eigenlijk viel het me alles mee.
Wanneer je uit de stad bent, wordt er geadviseerd niet in het donker te rijden. Alle dode kangoeroes en andere beesten die langs de weg liggen, verklaren waarom. Het is echt bizar dat je na urenlang rijden nog steeds in hetzelfde land bent, en in feite maar een piepklein stukje hebt gezien. Bij bepaalde wegen zag je alleen maar bomen aan beide kanten. Uitgestrekte velden, kilometerslang, met enkel bomen. Het leek bijna alsof we stapvoets reden, omdat de omgeving maar hetzelfde bleef. In deze tijd was er van radio of telefoonontvangst geen sprake, dus we hoopten van harte dat we geen autopech zouden krijgen. Het gaf wel een heerlijk gevoel van vrijheid en ik was het liefst al doorgegaan voor mijn verdere reis.
Toen we op de eerste camping aankwamen, rond half 6 s avonds, hebben we gelijk de tent opgezet, zodat dat niet nog in het donker hoefde. Gelukkig hadden we een buurman die aardig genoeg was om ons te helpen. Toen we alles geïnstalleerd hadden, en van plan waren een hapje te gaan eten, realiseerden we ons dat we iets heel belangrijks waren vergeten. Pannen. Aangezien iedereen een beetje gaar was van de reis, besloten we lekker een frietje te halen en vroeg naar bed te gaan. Met zijn vijfen in pyjama, lekker een flesje wijn erbij en wat zaklampen om elkaar enigszins te kunnen zien, hebben we gegierd van het lachen. Wat is kamperen dan eigenlijk ontzettend leuk!
De volgende ochtend braken we de tent alweer vroeg af, en vonden een pan in de campingkeuken om pannenkoeken in te bakken. We zetten de reis voort richting Monkey mia. Op weg daar naartoe waren een aantal bezienswaardigheden. Waaronder Cliff Zuytdorp. Klinkt Nederlands? Klopt. Blijkbaar is daar een Nederlands schip op de rotsen geslagen, jaren en jaren geleden. Desondanks een prachtige plaats. Hoge golven die stuksloegen op de rotsen, waar je op de golven nog een soort waterdamp zag. Hierin werd een prachtig prisma gevormd, door het weerkaatste zonlicht. En dan was er nog een uitzicht van de oneindig uitstrekkende oceaan. De foto's zijn niet half zo mooi als hoe het er echt uit zag, en ik wil hier niet meer vandaan denk ik.
Na dit waanzinnige uitzicht, gingen we door naar Kalbarri national park. Hier maakten we een kort wandelingetje, waar borden ons waarschuwden 'Heat kills!' Genoeg water meenemen, want de temperaturen kunnen oplopen tot 50 a 60 graden. Ik was best heel blij dat we daar nu waren, en niet in de zomer. 33 graden was wel genoeg. Kalbarri national park was een soort geitenpad met vooral heel veel stenen. Heel mooie stenen, dat wel. Ik heb mij een paar keer op de set van The Lion King of Road Runner gewaand. De natuur is zó anders dan wat je gewend bent. Soms dringt het nog steeds niet helemaal tot me door dat ik hier zit, en ben ik bang dat ik niet genoeg geniet van het moment.

De tweede camping, in Denham, was prachtig. Een zeezicht waarnaar je wil zitten kijken tot de zon ondergaat, gevolgd door een sterrenhemel zo helder, waarvan ik nooit had durven dromen. We hebben onder andere Venus en Pluto gezien.
Echter, toen we tent wilden opzetten, bleek de grond enorm stug. Te stug om haringen in te prikken. Van de receptie kregen we eerst een drilboor mee waarvan het snoer te kort was. Toen ik die weer terugbracht en vroeg om een hamer, keek de vrouw me aan alsof ik niet goed snik was. 'You've gone camping and you did not bring a hammer?' Zwijgend knikte ik, en liet maar even achterwege wat we nog meer allemaal vergeten waren. Dat kwam s avonds toen we wilden gaan koken. Deze campingkeuken had geen pannen ter beschikking. Ik hoef vast niet uit te leggen dat het vrij gênant is om naar je buurvrouw te gaan, om pannen te lenen, en vervolgens moeten bekennen dat je ook geen theedoek, afwasborstel, teiltje, spatels of een doekje mee hebt genomen. Gelukkig kon de vrouw er smakelijk om lachen en had ze alles voor ons in de aanbieding. We hebben de volgende dag gelijk een fles wijn voor haar gekocht.
Op zaterdagochtend vroeg, gingen we naar Shark Bay. Hier zouden de dolfijnen driemaal daags heenkomen om visjes te halen. We waren nét te laat voor het eerste voedermoment. Maar, toen we een kopje koffie wilde gaan halen, zag Gwen een dolfijn in de verte. We renden met zijn vijfen naar het water, (ik met een grote boog om een pelikaan heen, die op het strand zat) en hadden zo eersterangs uitzicht op het tweede moment. Er kwamen steeds meer dolfijnen aanzwemmen. Terwijl de verzorgers (of eigenlijk voeders; de dolfijnen leven in het wild) vertelden over de dolfijnen, kwamen de beesten steeds dichterbij. We mochten wat verder het water in stappen, maar ze absoluut niet aanraken. Toen kwamen de emmers met vissen en werd Tine uitgekozen om een vis te mogen geven. Jody en ik liepen met haar mee het water in. Ik probeerde snel foto's te maken, maar het moment ging zo snel voorbij. En het was zo bizar om zo dichtbij te mogen staan, dat het nauwelijks tot me doordrong. We zijn daar nog een tijd blijven staan en naderhand hebben we een wandeling gemaakt, die ging half door een soort woestijnachtig gebied met rood zand, en half over het strand. Opnieuw een prachtige omgeving; het wordt bijna saai hè! Toen we bijna terug waren, zagen we opeens twee kamelen. Aan diversiteit in dieren ontbreekt het hier in elk geval niet.
Hierna hebben we onderweg nog wat kleine strandjes gezien, en heb ik bijna de auto geparkeerd op een enorme leguaan. Daar vlakbij was een wc waarbij uitgebreid stond beschreven dat je eerst goed onder de bril moest kijken, en niet gaan zitten, etc. Ik besloot het nog even op te houden. We hebben een wijntje gedronken en met zijn allen de zonsondergang bekeken bij het water. Geen van allen wilden we naar huis, maar de volgende ochtend om kwart voor 5 ging helaas toch de wekker. Vlug douchen, ontbijten, tent opzetten en als een gek rijden om voor het donker weer thuis te zijn. Ik ga dit vast nog 100 keer zeggen, maar ik heb nog nooit zoveel mooie dingen bij elkaar gezien. Doe mij nog maar een zootje van zulke weekenden.