Het dagelijks leven van een Au Pair

Ik zit nu bijna 3 maanden hier in Perth, en dat betekent dat ik nu echt op de helft zit van mijn au pair bestaan. Achteraf gezien heeft het nog best veel tijd gekost voor ik erin zat. Adelle en Etienne hebben me een paar weken geleden eindelijk geaccepteerd, en zijn nu twee schatjes. Maar dat heeft heel wat geduld gekost. Er waren minimaal drie momenten per dag dat ik ze -vooral Adelle- achter het behang wilde plakken, en echt even tot 20 moest tellen voor ik mijn stem weer terug had en er geen stoom meer uit mijn oren kwam. Best logisch ook voor een bijna 9jarige, dat je ertegenin gaat als er opeens een persoon in huis komt die jou wel eventjes komt vertellen wat je wel en niet mag. En het ergste is nog dat ze best op mij lijkt van toen ik klein was. Wanneer ik haar bijvoorbeeld op maandagmorgen wakker maak, krijg ik de wind van voren omdat mevrouw nog wil slapen. Dat is mijn karma dat me nu keihard terugpakt.
Uit school krijg ik twee rugzakken in mijn handen gegooid en rennen de twee de speelplaats op. Meestal is Jody er ook, en kunnen wij even ouwehoeren totdat het tijd is om naar huis te gaan. Als een pakezel met 3 rugzakken op, sjok ik dan achter de kinderen aan, die me voorbij sjezen op hun mountainbikes. 'Nina can I cross?' Hoor ik Adelle dan meerdere malen over straat blèren, ook al weet ze dat het antwoord nee is. Eenmaal thuis is het standaard, 'waar is mamma?', 'Mag ik iets eten?' en 'Waarom moet ik mijn handen nou alwéér wassen?'. Dan is het tijd voor tennis, scouting, Frans, huiswerk of knutselen. Arme kinderen, soms moeten ze zoveel. Meestal las ik minimaal 1 dag 'gek doen' in. Als een debiel dansen op keiharde, crappy muziek, verkleden, een raar spel verzinnen, kunstjes doen. Dat vinden ze te gek, leuker nog dan televisie kijken vaak. En als ik dan een knuffel krijg van Adelle, of ik Etienne naar zijn bedje moet tillen als een kleine baby ('I'm tiiiiiiiiiiiredd'), weet ik weer dat het het allemaal waard is. Etienne maakt af en toe opmerkingen als 'you might get died!' Of 'our old principal is gone, because she is tired'. En Adelle is echt heel slim. Laatst stond ze te breien op haar kamer, en zei ik haar dat ze zich klaar moest maken voor de douche. Toen ik weer terugkwam, stond ze daar in haar blootje, nog steeds te breien. 'What? I'm ready for the shower like you asked me to!'
Dan heb ik nog mijn 3 vaste oppasadresjes, waarbij ik elke keer spelletjes moet verzinnen om ze uit hun boze bui te krijgen, te zorgen dat ze naar me luisteren, en niet om hun mamma gaan zeuren op het moment dat ze naar bed moeten. Dat lukt steeds beter, en ik ga ze steeds liever vinden. Dat wordt nog lastig, als ik straks afscheid moet nemen. Want op het moment dat ik wegga, is alles waarschijnlijk helemaal goed, zoals altijd op momenten dat je moet vertrekken.
De afgelopen week heb ik 50 uur gewerkt, 30 au pair, en 20 oppassen. Gepuzzeld, kapstertje spelen, naar Mexico gevaren met een piratenschip, Ninjaturtles, boekjes gelezen, trampoline gesprongen, getekend, Frans geleerd, gekleid, gewandeld, en ernstige gehoorschade opgelopen. (Chrissy van 2 produceert tegenwoordig een geluid met krijsen, waardoor het me verbaast dat de ramen nog intact zijn).
Vanmorgen vroeg is mijn hostfamily vertrokken naar Monkey Mia voor een week. Mijn hostdad zei dat ze alle plekken gaan bezoeken waar ik eerst heen ben geweest, dus ik speel hun Tripadvisor.
Dus voor een hele week heb ik het huis voor mij alleen, mag ik zoveel herrie maken als ik wil, kan ik uitslapen, en mogen er vriendinnen langskomen. En het lijkt alsof de lente eindelijk eens gaat beginnen. Na dit weekend ziet het ernaar uit alsof de regen gaat wijken voor temperaturen van rond de 22 graden. Vakantie!!!