Ik leef nog

Een tijdje geleden alweer dat ik hier voor het laatst iets postte. Dat is het andere leuke van reizen in een van, geen bereik en geen WiFi. Gisteren hebben we de bus met pijn in ons hart ingeleverd. Ondanks dat we soms een beetje in de clinch lagen met elkaar, als hij weer eens weigerde de heuvel op te gaan in de tweede versnelling. Hoe lief we ook voor m waren, hoeveel goede moed we 'm ook inspraken, hij wilde niet altijd luisteren. Maar deze vijf weken waren een ervaring die ik nooit zal vergeten. 'Douchen' in de rivier, kleding wassen in de rivier, koken met 1 gaspit, afwassen met koud water tot je tank leeg is. Vechten om welke 2 telefoons er in de lader mogen, wiens beurt het is om in het midden te zitten en slapen, ellebogen en knieën in je gezicht hebben wanneer je wakker wordt. Het was uitzicht hebben op het ene prachtige landschap na het andere, en iedereen die je nakeek vanwege de grote hoeveelheid kleuren op de bus. Het was steenkoud in de nacht, wanneer je weer eens naar de wc moest, en 's morgens brandden we uit bed. Vooral degene in het midden. We zijn op de vlucht geslagen voor zandvliegen, gefotografeerd door een aantal Chinezen, en we hebben in mensen hun achtertuin geslapen. Als dit een film was geweest, zou onze titelsong dan ook 'I'm a survivor' zijn.

Onze laatste trip zou eergisteren zijn. We zouden met dolfijnen zwemmen. Helaas ging dit niet door, wegens slechte weersomstandigheden. Het gaf echter niet, want we hadden evengoed een mooie laatste dag in het Franse stadje Akaroa.
Nieuw Zeeland is waanzinnig, en het voelt gek dat ik zondag alweer 'terug' naar Australië vlieg. Mijn hoogtepunten hier waren de glowworms, die we konden zien schijnen in de grotten van Waitomo, de waanzinnige sterrenhemels met een duidelijk zichtbare Melkweg, en natuurlijk mijn helikoptervlucht over de gletsjers. Dit was een vlucht van 40 minuten, over Mount Cook en Mount Tasman, met een landing in de sneeuw. Dit was zo prachtig om te zien! En ook heel mooi omdat dit míjn momentje was. Ik kreeg een hele mooie aanbieding voor de helft van de prijs. En hoe lief ik de meisjes ook vind, het was ook wel fijn om een 'eigen' ervaring te hebben.

Sinds gisteren zijn we weer terug in het hostelleven, en Anne is vertrokken naar Fiji. Jody en ik hebben voor de komende nacht het meest luxueuze hostel ooit. Alles was volgeboekt op internet, dus ben ik op goed geluk hostels gaan bellen. Nummer 2 was raak: voor dezelfde prijs als een gemiddelde 6-persoonskamer, hebben wij een privé lodge, geen uitchecktijd en de beste en schoonste bedden ooit. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe megaluxe het is om een douche en toilet tot je beschikking te hebben. Laat staan een wasmachine, waterkoker en zelfs een magnetron.

De stad Christchurch is best heel heftig om te zien, vanwege de enorme aardbeving van 3 jaar geleden. Het lijkt of het gebombardeerd is geweest, dat geeft een luguber effect. Historische gebouwen compleet verwoest, overal linten voor de deur die aangeven dat je niet naar binnen kan, kapotte ramen en scheuren in het asfalt. En óveral in en om de stad (tot in de wijde omtrek ervan), zijn 'constructions'. Een vrouw die we gisteren spraken, vertelde ons dat het echt heel heftig was. Ze hoorde zo'n herrie, dat het leek of er een vliegtuig door het huis kwam. Buiten kon je zien dat de straten een enorme golfbeweging maakten, door de trillingen van de beving. Er zijn 180 mensen overleden, en honderden mensen raakten zwaargewond. Ze zei dat ze al 3 jaar volop bezig zijn met de herstelwerkzaamheden, en dat het nog 24 jaar kost om de stad weer zo te krijgen als dat het was.
Tot zondag ben ik hier nog met Jody, en dan start er weer een nieuw avontuur. Melbourne, here I come!