Albany

Op vrijdagochtend, voor het krieken van de dag, vertrokken we voor een roadtrip richting het Zuiden. 'We' zijn Vivian, Jody, Floor en ik. Floor is nieuw als au pair in Perth. Vivian en Jody kennen we nog van Monkey Mia.
Albany, 421 kilometer rijden van Perth, is de plaats waar Antarctica ooit aan Australië vast heeft gezeten. En ook al ligt het inmiddels ruim 6000 kilometer uit elkaar, de koude wind die Albany in komt, gaat door merg en been. De inwoners lijken zich daar echter niet aan te storen, want korte broeken en slippers worden net zoveel gedragen als op een Nederlandse zomerdag.

Om half 1 's middags kwamen we aan op de camping. De temperatuur was nog redelijk, en de zon scheen. Nadat we de tent opgezet hadden, bleek dat '4persoons' een nogal overdreven omschrijving was. Een 'riante 3 persoons tent' of 'geschikt voor 3 en een half persoon' was wellicht een eerlijkere uitleg geweest. Floor offerde zich op en besloot in het bagagegedeelte te gaan liggen. Een kleedje op het gras en daarop een luchtbed. En de autosleutels bij de hand, voor het geval het heel hard zou gaan regenen.
We reden we richting de 'Frenchman Bay Road', de weg waaraan alle bekende bezienswaardigheden lagen. Onder andere the Gap, the Blowholes en Misery Beach hebben we gezien. Tegen de tijd dat we bij Misery Beach waren, waren we allemaal wel een beetje moe en werd het bijna donker. Dit strand was echter zo mooi, dat niemand graag weg wilde. Ik had er met liefde een hele dag blijven zitten, als er niet nog zoveel meer was om te zien. Heel burgerlijk lagen we om 9 uur in bed. We zouden heerlijk hebben geslapen, als de volgende punten niet aan de orde waren;
Het begon te regenen, en waar het 's middags nog lekker was met het zonnetje, was het nu ijskoud.
De windvlagen vanaf Antarctica die ik eerder noemde, hielpen daar niet bepaald bij. De binnentent was open, uit solidariteit naar Floor, dus de tent hielp eigenlijk enkel om de regen buiten te houden.
Er zat een kolonie van muggen 'binnen', en ondanks een flinke lading spray, ontkwam niemand aan een paar bulten. Jody won, met zo'n 33 bulten per been.
Ik ontdekte dat ik een kinderslaapzak meegekregen had. Zo'n cocon, die dus veel te kort was.
Het luchtbed van Floor waarop ik lag, bleek lek. Om de paar uur moest ik bijblazen. En kamperen in de regen, zeker als je 's nachts naar de wc moet is, laten we zeggen, niet enorm comfortabel

Op zaterdag, logischerwijs, waren we allemaal kapot. Slecht geslapen, en de temperaturen waren nog steeds erg laag. Omdat de regen inmiddels met bakken uit de lucht kwam, besloten we naar het nabijgelegen stadje Denmark te gaan. We hebben langs wat winkeltjes geslenterd, ik heb het dikste fleecevest dat ik kon vinden aangeschaft, en we hebben koffie gedronken. Dit laatste in een klein café, met allerlei kleuren, leuke teksten aan de muur, en een hoop handgemaakte dingen die ook allemaal te koop waren. Nadat we een beetje opgewarmd waren, besloten we rond te gaan rijden en de omgeving te bekijken vanuit de auto.
Little Beach, gelegen aan Two People Bay, was een absoluut hoogtepunt. We dachten bij een eerder strandje al dat het Little Beach was, maar de echte won absoluut de schoonheidsprijs.
Ik moet even toelichten dat je hier in Australië úren kunt rijden, zonder dat de omgeving erg verandert. Honderden kilometers achter elkaar hetzelfde uitzicht aan weerskanten. Het een nog mooier dan het ander, dat wel. Bij de rit naar Two People Bay, zagen we onderweg een landschap met lichtgroene heuvels, en op de achtergrond enorme gebergten. Je waande je in Ierland, en Frankrijk tegelijk. En ook hier in Australië, hebben ze enorm veel koeien. Het wisselde elkaar af; weiden vol koeien en weiden vol kangoeroes. We zijn ondertussen een paar keer gestopt om foto's te maken, omdat de omgeving zo mooi was. We hebben een kangoeroe van heel dichtbij gezien. We reden heel voorzichtig steeds dichterbij met de auto om wat plaatjes te schieten, en het beest bleef zitten totdat we hem bijna konden aanraken. Verder heb ik een rode mier ontdekt die minimaal 5cm lang was. Zo eentje waarvan ik bang was dat als ik erop zou gaan staan, hij mijn voet op zou tillen en rustig door zou wandelen. Nog eentje voor mijn 'om bang voor te zijn' lijst, jippie!
's Nachts íets beter geslapen, ondanks temperaturen van 4 graden Celsius. Op zondag hadden we allemaal pijn in onze botten van de kou. Het was dus heerlijk om weer terug te keren naar Perth, waar het de hele week rond de 25 graden wordt.

Diezelfde zondag zijn we richting Denmark gereden om de Treetopwalk te doen. Dit was erg mooi, maar minder spectaculair dan ik had verwacht. Na 15 minuten waren we weer op het vertrekpunt. Dat leert je weer dat je nooit verwachtingen moet hebben. We wandelden een soort brug op, die tot 40 meter boven de grond ging. De bomen waren tot 70 meter hoog, dus zowel boven als onder had je een prachtig uitzicht, dat wel.
Vanuit daar zouden we terugrijden naar Perth. Die weg ging iets minder soepel dan de bedoeling was. Vanuit Denmark zou het ongeveer even lang moeten duren om thuis te komen als vanuit Albany. Laat ik het erop houden dat geen GPS in de auto, terwijl je in half Australië geen bereik hebt, géén succes is. Als je naar 3 vrouwen moet luisteren die allemaal een andere kant aanwijzen, wordt autorijden iets minder prettig. Rijden in het donker wordt hier sterk afgeraden, maar uiteindelijk waren we 3 uur na zonsondergang een keer in Perth. Wel via een kangoeroeloze weg gelukkig..